อาจจะเป็นเธอใช่ไหม*

มีคืนที่ผ่านมาแล้วคืนหนึ่ง ที่ฉันกำลังอยากร้องเพลงสักเพลงให้เพื่อนคนหนึ่งฟัง เพลงที่ฉันร้องมาเกือบครึ่งชีวิตแต่ฉันกลับพบว่าฉันลืมเนื้อไปสนิท ให้นึกยังไง นึกแค่ไหน ก็นึกไม่ออก

Time…
I’ve been passing time watching trains go by,
All of my life…
Lying on the sand, watching seabirds fly
Wishing there would be
Someone waiting home for me

เชื่อไหมกับประโยคและถ้อยคำง่ายๆในเพลงบางเพลงมันทำให้ฉันมองเห็นโลกอีกใบที่มีสีฟ้าใสในจินตนาการ แปลกที่สำหรับฉันมันเป็นมากกว่านั้น ฉันเห็นภาพที่แตกต่างไปจากทุกวัน ภาพคนๆหนึ่งที่กำลังรอคอยใครอีกคนหนึ่งที่ไม่ใช่แค่ ใครสักคนไม่ใช่แค่ใครก็ได้แต่จะต้องเป็นคนๆเดียวเท่านั้น

แปลกที่เพลงบางเพลงอาจนำไปสู่เหตุการณ์หลายๆอย่างในชีวิตที่เหนือความคาดหมาย เพลงบางเพลงมีความยาวแค่ไม่กี่นาทีแต่อาจส่งผลให้คนเขียนจดหมายหากันไปตลอดชีวิต อาจทำให้คนบางคนเดินออกมาจากโลกที่เคยอาศัยอยู่มาตลอดมามีชีวิตอยู่ร่วมกับคนอีกคนหนึ่ง

Something’s telling me it might be you
Yes it’s telling me it might be you…
All of my life…

Looking back as lovers go walking past…
All of my life…
Wondering how they met and what makes it last
If I found the place
Would I recognize the face?

Something’s telling me it might be you
Yeah it’s telling me it might be you…

เพื่อนคนหนึ่งถามฉันเสมอว่า ถ้าคนๆนั้นมา เราจะรู้เลยใช่ไหม ..ว่าเป็นคนนี้ ฉันจำได้ว่าฉันตอบคำตอบที่เธออยากได้ยิน แต่ในความเป็นจริงนั้นฉันไม่รู้ เพราะประสาทสัมผัสคนเรามีไม่เท่ากันแต่คนที่ใช่ยังไงก็คือใช่ ความ ใช่ มันมีพลังมากพอที่จะตอบแทนคำตอบในทุกคำถาม

So many quiet walks to take
So many dreams to wake
And we’ve so much love to make
I think we’re gonna need some time
maybe all we need is time…
And it’s telling me it might be you
All of my life…

วันนี้ฉันไปยืนดูขนมเค้กหลายเจ้ามาก ดูแล้วฉันก็อยากจะร้องไห้ 🙂 ฉันไม่อยากซื้อ ฉันอยากทำขึ้นมาเอง ฉันอยากยืนอยู่ในห้องครัวทำขนมแล้วรู้ว่ามีคนกำลังรอชิมอยู่ ช่วงนี้ฉันทานอาหารข้างนอกไม่ค่อยลงเลยเปลี่ยนมาทำกินเองบ่อยๆ ก็ได้ผลเพราะทำเองความรู้สึกมันแตกต่างกับคนอื่นทำ อย่างน้อยๆที่สุดก็รู้ว่าทำด้วยใจ แล้วฉันก็ตักข้าวมานั่งกิน บอกตัวเองว่าฉันกำลังมีความสุขแม้จะกินข้าวตัวคนเดียวเวลาน้อยนิดที่ถูกใช้สอยไปกับบุคคลอันเป็นที่รักดังเช่นเพื่อนๆและครอบครัวทุกเวลามันมีค่ากับฉันมาก แม้ว่าทุกๆคนก็ยังจะเห็นว่าฉันยังเป็นเหมือนเดิม ลึกๆข้างในบางทีฉันอาจกำลังร้องไห้

I’ve been saving love songs and lullabies
And there’s so much more
No one’s ever heard before

“แม้ว่าคนที่แปลกแยกที่สุดในสังคม..ก็ยังต้องการใครอีกคนที่แปลกแยกเป็นเพื่อนกัน”
คำพูดในวงสนทนาที่คอยขัดคอกันตลอดในหมู่สมาชิกแต่พอประโยคนี้ดังขึ้น ทุกคนก็เห็นพ้องต้องกัน แม้ว่าคนที่ชอบอยู่คนเดียวเป็นที่สุดก็ยังต้องการใครสักคน นับประสาอะไรกับคนอย่างเราๆ ..ใครไม่ต้องการช่วยมาบอกฉันหน่อย

Something’s telling me it might be you
Yeah it’s telling me it must be you…
And I’m feeling it’ll just be you…
All of my life…

Maybe it’s you…
Maybe it’s you…
Ive been waiting for all of my life

หลายครั้งหลายหนที่ความอ่อนแอเข้ามาเคาะประตู ฉันพยายามบอกตัวเองว่า ไม่ แต่ลึกๆข้างในใจเหมือนมันเกิดการกบฎ บางครั้งฉันก็ทนไม่ไหว ฉันอ่อนแอมาก ฉันคิดว่าทางออกที่ดีที่สุดคือตัดคนๆนี้ออกไปจากชีวิต ทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องเจ็บปวด เพราะรู้ว่ายังไงก็รักกับคนๆนี้และในที่สุดก็อยากลงเอยกับคนๆนี้

เมื่อก่อนนั้น ปัญหาของฉันคือ รอไม่ไหว เพราะอยากเจอคนที่ใช่เสียที มาวันนี้ ปัญหาของฉันก็ยังเหมือนเดิมคือ รอแทบไม่ไหว

ฉันไปเจอเพลงนี้ในไดอารี่ของน้องสาวคนหนึ่ง ฉันร้องไห้ตั้งแต่อินโทรขึ้น ..คืนนี้ เพลงเดียวกันที่เคยลืมเนื้อเพลงไปแล้ว ฉันกลับมาจำทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับเพลงนี้ได้ครบถ้วน ทั้งเนื้อเพลง ดนตรี เมโลดี้และความรู้สึกทุกอย่างที่อยู่ข้างในนั้น

it might be you

ราชินีพระจันทร์*

ฉันเป็นคนที่อารมณ์อ่อนไหว มีความซับซ้อน มีความเข้าใจได้ยาก เพื่อนเกินกว่า80%ของฉันบอกเสมอว่าเพลงหมอกหรือควันนั้นเป็นเหมือนเพลงที่โลกจงใจให้ฉันได้ยิน เหมือนที่ใครหลายคนเคยบอกว่ากับฉันคนนี้จะเจอความเป็นนางฟ้ากับแม่มดในเวลาเดียวกัน ก็คงจะจริงเพราะบางครั้งฉันก็เป็นคนที่ยอมเจ็บเพียงเพราะความสุขเล็กน้อยของคนอื่นและบางครั้งฉันก็เห็นแก่ตัวเล็กน้อยในการที่จะมีความสุขเพียงไม่กี่วินาทีในมุมมืดของพระจันทร์

ด้วยความที่เป็นคนที่ดูเหมือนลึกลับก็อาจมีบางคนที่อยากค้นหาความรุ้สึกฉัน ค้นไปเถอะ..เพราะคุณจะไม่มีวันค้นเจอ ถึงคุณเจอเบาะแสอะไรบางอย่างที่จะบ่งชี้ความเป็นฉันแต่ให้รู้ไว้เถิดว่าฉันได้ก้าวผ่านจุดนั้นไปไกลแล้ว ฉันเป็นผู้หญิงที่มีความลับและความลึกลับ ความคิดและความรู้สึกฉันอาจมีพระจันทร์เท่านั้นที่รู้ แต่อยู่บนนี้บางทีมันก็เหงามาก โดดเดี่ยวมาก ใครกันบอกว่าบนพระจันทร์มีพร้อมทุกอย่าง..ไม่จริงเลย บนนี้ฉันอาจต้องนั่งบนบัลลังค์ของความโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิต แต่บนนี้ก็เป็นโลกของจินตนาการและโลกของงานศิลปะทุกแขนง ซึ่งฉันรักและเสพติดมันเหมือนเป็นอาชีพ โลกของฉันไม่ได้เศร้าหรอกในสายตาคุณ เพราะคุณไม่เคยเห็นจริงๆว่าข้างในนี้เป็นอย่างไร 🙂 และที่สำคัญคุณอาจมองฉันว่าประสบความสำเร็จกับการอยู่คนเดียว แต่ที่จริงแล้ว…. ความรักของฉัน(คนส่วนใหญ่ก็เลยมักจะ) ถอนตัวเพราะว่ากลัวจะเสียน้ำตา ถอนตัว ก่อนที่จะให้รักแท้กับราชินีพระจันทร์โรคจิต The High Priestess มีสิ่งเธอต้องการที่สุดคือ ความรัก เธอมักเคยได้รับแต่ความรักที่ผิดหวังมาตลอด ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่อยากเจอนี่ เธอก็ยังอาจรอคอยใครสักคนที่จูงมือเธอไปชมความงามด้านสว่างของพระจันทร์ ใครคนนั้นที่ไม่เข้าใจความคิดเบื้องลึกของเธอสักนิดแต่ใครคนนั้นก็อยู่กับเธอและเธอก็อยู่กับเขา ด้วยความรัก inspiration

* ป.ล. ทั้งหมดนั้นคือความรู้สึกของราชินีพระจันทร์ The High Priestess เวอร์ชั่นนี้ หลังจากที่ได้อ่านสิ่งที่The High Priestess อีกคนได้แบ่งปันเอาไว้ เพราะฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ตกอยู่ภายไต้อิทธิพลของพระจันทร์เหมือนกัน

ป.ล. และได้แรงบันดาลใจจากภาพไพ่ทาโรรูปนี้
งานของ katelan v. foisy
ฉันจะซื้อลิขสิทธิ์เพื่อมาปริ๊นใส่กรอบติดฝาบ้าน ในสักวัน

 

สุดแสงของดาว*

จุดเล็กๆจากแสงไฟในเมือง บางครั้งมันก็มีความหมายเทียบเท่าแสงของดาวสักดวงที่พยายามจะส่องแสงให้เด่นชัดในยามค่ำคืนที่มืดมิด ฉันอยู่บนเครื่องยนต์ที่กำลังฝ่าความมืดไป หนทางข้างหน้ามองเห็นทางไม่ชัดเจนนักแต่ฉันก็เชื่อมั่นในแสงสว่างบางอย่างที่ไม่ได้มาจากไฟหน้ารถ จุดสว่างเล็กๆจากเมืองที่ถูกจุดขึ้นเพียงจุดเล็กๆอาจทำให้บ้านเล็กๆในหุบเขาสว่างไสวแต่เชื่อเถอะว่าไฟในใจของฉันก็เหมือนถูกจุดขึ้นให้ค่อยๆสว่างขึ้นมาอีกครั้ง

การกลับไปมีชีวิตที่ขึ้นอยู่กับเมฆบนฟ้าใส ได้กลิ่นหอมของต้นไม้ กลิ่นไอที่มาจากดิน เล่นน้ำฝนทุกวัน ปล่อยให้สายลมเย็นๆสำผัสใบหน้าเบาๆ สูดกลิ่นชาให้ลึกขึ้นกว่าเดิม หนังสือกองใหญ่ที่เหมือนอยากอ่านอย่างไม่มีวันจบสิ้น แหงนหน้ามองฟ้าตอนกลางคืน หาทางติดต่อกับใครสักคนบนนั้นเพื่อให้รู้สึกว่าเราไม่ได้โดดเดี่ยวจนเกินไปนัก ดาวเต็มฟ้าในคืนที่ไม่มีเมฆฝน ดาวเยอะจนถึงกับทำให้ฉันต้องคิดไปเองว่าอาจจะเป็นทางช้างเผือกก็ได้ อาจจะใช่แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป เพราะในที่สุดฉันก็ไม่รู้สึกแปลกแยกกับโลกนี้อีกต่อไป สิ่งต่างๆที่หมุนรอบชีวิตฉันนั่นเองที่จะทำให้ฉันจะอยู่บนดาวดวงนี้อย่างมีความสุข

อาจมีคนที่เป็นเหมือนเรา ที่แหงนหน้ามองฟ้าเพื่อหาคำตอบอะไรสักอย่างและสิ่งที่ตอบกลับมาจากท้องฟ้าเวลากลางคืนคือแรงบันดาลใจที่ไม่มีที่สิ้นสุดและคนๆนั้นก็อยู่บนโลกใบเดียวกับเรานี่เอง

การออกไปมีชีวิตอยู่กับธรรมชาติ บางทีก็ให้อะไรมากกว่าที่เราคาดคิด ฉันจะเชื่อมั่นในแสงสว่างที่ถูกจุดขึ้นในใจของตัวเองและไม่หมดหวังในแสงที่เห็นริบหรี่ของคนรอบข้าง จะไม่ยอมให้ความมืดมืดใดใดมาบดบังอีกต่อไป

ฉันกำลังคลี่คลายปมไปทีละจุด อย่างช้าๆ